Zapiegi ortopedyczne w Lublinie i Puławach
Operacje ortopedyczne - Dr n. med. Szymon Skwarcz telefon: 604 414 416
Wybrane choroby z zakresu ortopedii…
Zespół cieśni nadgarstka
Zespół cieśni nadgarstka (ZCN) jest chorobą zaliczaną do tzw. mononeuropatii uciskowych. Spowodowany jest uciskiem nerwu pośrodkowego w kanale nadgarstka. Za przyczynę powstania tego zespołu uważa się wieloletnie wysiłek fizyczny wykonywany rękami (powtarzanie tych samych ruchów np. przez krawcowe, mechaników). Często współistnieje z takimi chorobami jak RZS, cukrzyca, gruźlica. Najczęściej dotyka kobiety po 50 roku życia ale coraz częściej dotyczy także osób młodych.
Typowe objawy związane z uciskiem na nerw pośrodkowy do drętwienia palców: kciuka, wskaziciela, palca środkowego i połowy palca serdecznego . Dochodzi do zaniku mięśni kciuka, osłabienia siły chwytnej dłoni czego objawem może być wypadanie przedmiotów z ręki. W zaawansowanej fazie choroby pojawiają się uporczywe bóle nocne.
W diagnostyce ZCN najważniejszy jest typowy wywiad i badania fizykalne, które ujawnia wyszczuplenie mięśni kłębu kciuka. Do kwalifikacji do leczenia operacyjnego wykonuje się badanie przewodnictwa nerwowego (EMG), a czasem także USG.
Badanie EMG w zespole cieśni nadgarstka więcej informacji
Choroba Dupuytrena
Przykurcz Dupuytrena jest to zbliznowacenie rozcięgna dłoniowego, które objawia się przykurczem zgięciowym palców, najczęściej palca serdecznego i małego. Nie jest znana przyczyna choroby Dupuytrena. Najczęściej pierwsze objawy choroby pojawiają się powyżej 50 roku życia doprowadzając stopniowo do przykurczu palców. Wyróżniamy cztery stadia choroby. W przypadku nieskuteczności leczenia zachowawczego (fizykoterapii i kinezyterapii) stosuje się leczenie operacyjne polegające na wycięciu zmienionego rozcięgna dłoniowego.
Palec „zatrzaskujący”, „palec trzaskający”
Choroba najczęściej dotyczy kciuka palca środkowego i serdecznego. Najczęściej rozpoczyna się objawami bólowymi zlokalizowanymi po dłoniowej stronie dłoni. W późniejszym etapie choroby dochodzi do „zatrzaskiwania” się pogrubiałego ścięgna w trakcie przechodzenia przez troczki zginaczy co objawia się charakterystycznym „przeskokiem” w trakcie zgięcie i wyprostu palca. Podobnie jak zespół cieśni nadgarstka częściej występuje u kobiet wykonujących precyzyjne, powtarzalne czynności. Badanie kliniczne i wywiad są podstawą rozpoznania choroby. Czasem przydatne jest też wykonanie USG z dynamiczną oceną przesuwu ścięgna. W leczeniu stosuje się postępowanie zachowawcze (odpoczynek, fizykoterapia), ostrzyknięcia przez lokalnie działające leki sterydowe, a w przypadku utrzymywania się objawów – leczenie operacyjne. Leczenie operacyjne polega na przecięciu troczka zlokalizowanego po stronie dłoniowej. Po zabiegu nie jest wymagane żadne unieruchomienie. Przy pomyślnym przebiegu gojenia pacjent może wrócić do pełnej aktywności po 2-3 tygodni od operacji.
Nabyte deformacje stóp – m.in. paluch koślawy czyli tzw. Halluxy
Paluch koślawy (hallux valgus)
Paluch koślawy to nabyta deformacja przedniej części stopy polegająca na bocznym odchyleniu palucha i szpotawej deformacji I kości śródstopia. Po stronie przyśrodkowej stopy na wysokości stawu śródstopno – paliczkowego tworzy się często bolący „guz” który nosi nazwę „bunion”. Jest to najczęstsza deformacja nabyta stóp, która zdecydowanie częściej dotyka kobiet. Zazwyczaj występuje obustronnie.
Dotychczas opisano ponad 150 różnych technik operacyjnego leczenia tej deformacji co świadczy o trudnościach jakie ta deformacja sprawia w leczeniu. Zdarza się iż pomimo leczenia operacyjnego wada ta powraca. Za przyczynę występowania paluchów koślawych uważa się m.in. czynniki genetyczne, nieprawidłowe obuwie, przebyty uraz, choroby reumatyczne. Często wada ta występuje rodzinnie – rozpoczyna się w wieku młodzieńczym jako bezobjawowe zniekształcenie, któremu w wieku późniejszym towarzyszą dolegliwości bólowe, trudności z doborem obuwia, a w skrajnych przypadkach trudności w chodzeniu.
Poza badaniem klinicznym podstawowa metodą stosowaną w diagnostyce palucha koślawego jest badanie radiologiczne, które pozwala ocenić stopień deformacji i pozwala dobrać odpowiednią technikę operacyjną np.: osteotomię paliczka podstawowego wg Akina, osteotomię podgłowową I kości śródstopia, osteotomię trzonu I kości śródstopia (np. metodą scarf).
Po operacji pacjent wymaga zazwyczaj unieruchomienia stopy w ortezie na okres od 4 – 6 tygodni.
Łokieć tenisisty
Łokieć tenisisty to choroba z grupy tzw. entezopatii. Objawia się bólem zlokalizowanym przy przyczepie prostownika promieniowego nadgarstka do nadkłykcia bocznego kości ramiennej. Choroba często dotyka osoby wykonujące powtarzalne ruchy dłonią i nadgarstkiem lub w trakcie aktywności sportowej, np. gry w tenisa. W trakcie tych aktywności dochodzi do przeciążenia przyczepu mięśni do nadkłykcia i pojawiają się dolegliwości bólowe, które często promieniują do ramienia lub obwodu kończyny. Utrzymywanie się tych dolegliwości lub częste nawroty wymagają konsultacji i leczenia ortopedycznego.
Rozpoznanie łokcia tenisisty oparte jest głównie na wywiadzie i badaniu klinicznym. Czasami przydatne bywają badania dodatkowe takie jak USG łokcia lub rezonans magnetyczny.
Leczenie łokcia tenisisty polega na zmianie aktywności, stosowaniu ortez i unikaniu czynności powodujących dolegliwości. Stosuje się także zabiegi fizykalne (np. falę uderzeniową). Przy utrzymywaniu się dolegliwości bólowych stosuje się ostrzyknięcia lekami sterydowymi lub preparatem osocza bogatopłytkowego (PRP). Przy braku poprawy możliwe jest także leczenie operacyjne.
Łokieć golfisty
Łokieć golfisty to kolejna choroba z grupy tzw. entezopatii. Objawia się bólem zlokalizowanym przy przyczepie grupy mięśni zginaczy nadgarstka (nawrotny obły, zginacz promieniowy i łokciowy nadgarstka oraz zginacz powierzchowny palców) do nadkłykcia przyśrodkoego kości ramiennej. Podobnie jak w łokciu tenisisty choroba dotyka osoby wykonujące specyficzne, powtarzalne ruchy nadgarstkiem (np. elektryków, mechaników) a także osoby uprawiające pewne sporty (np. gra w golfa – stąd nazwa).
Leczenie łokcia golfisty opiera się na zabiegach rehabilitacyjnych i farmakoterapii a w przypadku uporczywych dolegliwości stosuje się także wstrzyknięcia leków sterydowych, osocza bogatopłytkowego (PRP) i leczenie operacyjne.
Zmiany zwyrodnieniowe biodra - protezoplastyka biodra
Zmiany zwyrodnieniowe kolana - protezoplastyka kolana, osteotomie
Wybrane choroby z zakresu traumatologii…
Uszkodzenie więzozrostu barkowo – obojczykowego
Złamania dalszej nasady kości promieniowej
Złamanie bliższego końca kości udowej – złamania szyjki kości udowej i złamania przezkrętarzowe
Złamania kości długich
W celu kwalifikacji do leczenia operacyjnego zapraszam na konsultacje ortopedyczne do mojego Gabinetu w Lublinie.